Sandy werd slachtoffer van financieel geweld

Sandy is 53 jaar. Hij is gescheiden en heeft 2 zonen. Al een aantal jaar werkt Sandy 19 uur in een arbeidszorgcentrum. Bij een tas koffie deelt Sandy zijn ervaringen met de schuldhulpverlening.

Hoe ben je in de financiële problemen  terechtgekomen?

Na een vechtscheiding had ik een moeilijke periode. Mijn vader heeft mij toen een huis achtergelaten en dat zorgde ervoor dat ik uit de financiële problemen kon komen.

Na een tijd heb ik een vriend van mij in huis genomen die anders op straat stond. In ruil voor kost en inwoon beloofde hij om klusjes te doen. Maar al snel werden de rollen omgedraaid. Hij manipuleerde mij: hij reed met mijn auto, hij gebruikte mijn bankkaart … Deze ‘vriend’ had al schulden en maakte er nog eens schulden bij.

Op een gegeven moment kon ik de situatie niet meer aan en ben ik op het werk gecrasht. Ik ben toen opgenomen in het ziekenhuis. Daar vond ik de kracht om tegen die vriend in te gaan en kon het (financiële) herstel beginnen.

Hoe heb je de stap om hulp te vragen ervaren?

Heel positief. Ik had het eigenlijk al veel eerder moeten doen. Mijn ouders hadden vroeger weinig vertrouwen in hulpdiensten. Ik heb dit altijd zo geleerd, waardoor die stap zetten voor mij echt niet vanzelfsprekend was. Maar als ik geweten had wat ik nu weet, dan had ik veel sneller contact gezocht. Het was een warm en fijn eerste contact met de mensen van de schuldhulpverlening.

Hoe gaat het nu met jou?

Zeer goed. Ik ben schuldenvrij en ik heb goede vooruitzichten. Het OCMW beheert voorlopig nog mijn budget, al hoop ik dit binnenkort weer zelf te doen. Ik kan goed leven met het geld dat ik heb. Het lukt me ook om te sparen, zo heb ik een potje in geval van nood.

Wat ik moeilijk vind, is contact opnemen met bepaalde schuldeisers om te bekijken welke mogelijkheden er zijn. Zij luisteren sneller en beter naar de hulpverleners van het OCMW. Dit zorgt voor een extra drempel om financieel zelfredzaam te worden.

Hoe kijk je naar de toekomst?

Momenteel heb ik een invaliditeitsuitkering en ben halftijds aan de slag. Binnenkort hoop ik meer te kunnen werken. Ik zou graag ervaringsdeskundige worden om mensen met een psychische kwetsbaarheid verder te kunnen helpen.

Tegelijk ben ik ook een beetje bezorgd. Mijn eigen toekomst zie ik rooskleurig, maar ik maak me wel zorgen over hoe de maatschappij kijkt naar mensen met een psychische kwetsbaarheid. Dit is vaak niet zo positief.

Heb je tips voor anderen met financiële vragen?

De eerste stap is altijd de moeilijkste. Dus bijt op je tanden, ga op zoek naar hulp en aanvaard die ook. Weet ook dat je niet de enige bent. Vertrouw de mensen die je willen helpen. Tot slot: blijf jezelf! Je mag je niet met iedereen vergelijken, want iedereen heeft zijn eigen (financiële) leven en voorgeschiedenis.